Εκπομπή μουσικού προγράμματος στα μεσαία και χτυπάει το τηλέφωνο του σταθμού. Στο ακουστικό του τηλεφώνου ακούω μία παιδική φωνούλα. "Καλησπέρα σας. Θα μπορούσα να κάνω μία αφιέρωση;" με ρωτάει. Και βέβαια δεσποινίς μου, της απαντάω.
“Με λένε Τζένη και θέλω να αφιερώσω το επόμενο τραγούδι σε όλα τα παιδάκια που είμαστε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, στη μαμά μου και στο σταθμό σας που μας κρατάτε συντροφιά με τα τραγούδια σας. Μη κλείσετε να μιλήσετε με τη μαμά μου”
Γεμάτος απορίες λοιπόν, ρώτησα να μάθω για την υγεία της μικρής Τζένης, για τα άλλα τα παιδάκια που βρίσκονταν στο νοσοκομείο και το λόγο νοσηλείας της. Όπως μου ανέφερε η μητέρα της μικρής, είχε συντονίσει το ραδιόφωνο της στο σταθμό μου μιας και της άρεσαν τα τραγούδια και το ραδιόφωνο ήταν η συντροφιά της. Η μικρή Τζένη ήταν μόλις 10 περίπου ετών και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο χτυπημένη από μία μορφή καρκίνου. Στον ίδιο θάλαμο βρίσκονταν δυστυχώς κι άλλα παιδάκια της ίδιας περίπου ηλικίας να νοσηλεύονται με την ίδια ή κάποιας άλλης μορφής καρκίνου. Με κυρίευσε ένα περίεργο συναίσθημα και από εκείνη την στιγμή και μέχρι το τέλος της εκπομπής μου όλα τα τραγούδια ήταν αφιερωμένα σε εκείνα τα μικρά παιδιά που πάλευαν να κρατηθούν στην ζωή.
ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Μέχρι και σήμερα αυτό το τηλεφώνημα ηχεί ακόμα στη ζωή μου.